Arii Matamoe - The Royal End - Kanvas Tablosu

Beyaz bir yastık üzerine güzelce yerleştirilmiş, kendi icadımın bir sarayında ve yine benim icadımın kadınları tarafından korunan kopmuş bir kanak [Pasifik Adalı] kafasını yeni bitirdim. 
-- Paul Gauguin 

Arkadaşı Daniel de Monfreid'e yazan Paul Gauguin, erken Polinezya'da ilk kalışı sırasında yaptığı, başı kesilmiş bir insan kafasının bu şaşırtıcı tablosuna neredeyse gelişigüzel bir şekilde atıfta bulundu. 1890'lar. Tahiti Kralı V. Pomare'nin Gauguin'in gelişinden kısa bir süre sonra ölümünden, sanatçının birkaç yıl önce giyotinle halka açık bir infaza tanık olmasına kadar gerçek olaylar muhtemelen onun karanlık konusunu etkiledi. Gauguin, tuvalin sol üst kısmına Tahiti dilinde "Arii" ve "Matamoe" kelimelerini ekledi. İlki "asil" anlamına gelir; ikincisi, "uyuyan gözler", "ölüm" anlamına gelen bir ifade. 

Süslü bir iç mekanda ritüel olarak sergilenen bir insan kafası kavramı, arka planda kederli figürlerin varlığıyla desteklenen, devlette yatan bir hükümdarın formalitesini akla getiriyor. Ancak bu sahne, Pomare V'nin cenazesinin gerçek anlatımlarına uymuyor çünkü ceset başı kesilmemişti. Gauguin, Polinezya'daki yaşam hakkında hayal kurmaya olduğu kadar onu belgelemeye de yatkındı. Tropikal bir duyarlılık uyandırmak için parlak kırmızılar, sarılar ve pembeler, yumuşak kahverengiler ve morlarla yan yana gelir. Kaba, çuval bezi benzeri tuval aynı zamanda egzotik bir "ilkelciliğe" de işaret ediyor. Tahiti'ye yaptığı ilk geziden sonra başladığı kolaj resimli kitabı Noa Noa'da bu resmin bir kopyasına ve Pomare'nin ölümünü Avrupa sömürgeciliği nedeniyle yerli kültürün kaybı için bir metafor olarak düşündüğüne dair bir yoruma yer verdi. . 

Gauguin de dahil olmak üzere sembolist sanatçılar, Orpheus ve Vaftizci Yahya gibi başları kesilmiş kafaların ve ilişkili figürlerin resimlerini tercih ediyorlardı. Ancak daha genel anlamda, Gauguin ayrıca Doğu ve Batı imgelerini özgürce karıştırdı. Tahiti resimlerinde görülen ölüm temasına olan takıntısı, manevi inançlara veya çevresinde gördüklerinden daha az, belki de daha da önemlisi, kendini nasıl gördüğüne bir göndermedir. Gauguin, kendisini "ilkel" bir kültüre kaçmaya zorlayan modern toplum tarafından mağdur edilmiş bir şehit olarak görüyordu.

Arii Matamoe - The Royal End